Sen baban Abdullah’ı hiç tanımamıştın.Anneni de çok küçük yaşlarda kaybetmiştin.Deden de vefat edince sana amcan Ebu Talib kol kanat germişti.Amcan gönlünde öyle bir yer tutmuştu ki öldüğü yıla hüzün yılı denmişti.O her zaman yanında idi.Seni bir babadan öte koruyor, kolluyordu.senin yolunu kesmeye, seni susturmaya çalıştıklarında amcanın desteğini hep yanında hissetmiştin.O evlatlarından üstün tutmuştu seni hep.Belliydi ki o seni sende onu çok sevmiştin…Ama gel gör ki ötede Peygamber amcası olsan da iltimas yoktu.Hüküm açık ve netti. Sevmek yetmiyordu, bağlılık esastı. Senin Peygamber olduğunu hak dava ile gönderildiğini tasdik etmek şarttı. Halkana girmeyen amcan Ebu Talib’de olsa kaybedeceği muhakkaktı.
Hani bir gün yanına Arap kavmi gelmişti.Sana iman ettiklerini söyleyince RABBİN sana; onların iman etmediklerini yalnız teslim olduklarını söylemişti.İman etmenin o kadar basit olmadığını anlat demişti. İman etmek fedakarlık demekti,hakkından vazgeçmek demekti.İman etmek RABBİN rızasını her şeyin üstünde tutmak demekti.İman etmek O’nun kapısından asla ayrılmamak demekti.İman etmek için Ömer ne güzel bir örnekti…
Bir gün yanında gelmiş ve sana hitaban “Şuan nefsimden sonra en sevimli seni buluyorum” demişti. Sense elini elinden tutmuş, “olmadı, olmadı Ya Ömer beni nefsinden çok sevmedikçe tam iman etmiş olmazsın” demişti.Daha sonra Ömer “şuan seni nefsimden daha çok seviyorum” deyince, yüzüne gülümsemiş “İşteşimdi oldu Ya Ömer, işte şimdi oldu” demiş ve dostun Ömer’i tam imana erdirmiştin.
Ebu Talib’e yetmemişken seni seviyoruz demek bize yetecek mi Ya rasulallah…Sadece iman ettik deyip, imanın gereklerini yerine getirmesek te iman etmiş olur muyuz YA rasulallah…Ömer gibi olabilmek mümkün mü hiç.Sen Ömer!e olmadı derken bizim imanımıza olur verir misin Ya Rasulallah.Seni nefsinden değil, eşinden, çocuklarından, malından, evinden, arabasından sonra düşünen ümmetin nasıl tam imana ulaşacak Ya Rasulallah.Kim elimizden tutup olmadı diyecek bize…